اتوبان‌ها، بزرگراه‌ها و جاده‌های کشور مجهز به دوربین‌های سرعت سنج شده‌اند که سرعت خودروهای حرکت را با دقت بسیاری زیادی اندازه می‌گیرد و اگر راننده‌ای سرعتی بالای حد مجاز داشته باشد، سریعا آن را تشخیص داده و در سیستم ثبت می‌کند.

اما این دوربین‌ها چگونه کار می‌کنند؟

دوربین‌های سرعت سنج به دو روش سرعت را اندازه گیری می‌کنند: ۱- صوتی ۲- لیزر

مکانیزم کاری دوربین‌هایی که با صوت کار می‌کنند، دقیقا شبیه رادار است. در این دوربین‌ها امواج صوتی به طرف خودروها فرستاده می‌شود و پس از برخورد با آن‌ها دوباره به سمت دوربین منعکس می‌شود. دوربین‌ها از طریق مدت زمان رفت و برگشت این امواج صوتی و به کمک پدیده "داپلر"، با محاسبات پیچیده‌ای در کوتاه‌ترین زمان سرعت خودروها را حساب می‌کنند.

اما دوربین‌های لیزری همانطور که از اسمش پیدا است، با نور لیزر کار می‌کنند. این دوربین‌ها زمان میان تابش و بازتاب نور لیزر را حساب می‌کنند. از آن جایی که سرعت حرکت نور (۳۰۰ هزار کیلومتر بر ثانیه) بسیار بیشتر از صوت است، این سیستم بسیار سریع‌تر از دوربین‌های راداری هستند.

این دوربین‌های از امواج "فرو سرخ" برای اندازه گیری سرعت خودروها استفاده می‌کنند. این دستگاه فاضله زمانی بین تابش و بازتاب پرتو فروسرخ را که در حد نانو ثانیه است را اندازه گیری کرده و سپس توسط برخی محاسبات پیچیده، سرعت خودرو مورد نظر را به دست میاورد.

برتری‌های سرعت سنج لیزری به سرعت سنج صوتی

*سرعت سنج لیزری دقت بسیار بالاتری نسبت به سرعت سنج صوتی دارد و می‌تواند یک خودرو خاص را نشانه برود.
*برد سرعت سنج لیزری بسیار بیشتر از نوع دیگر است و دقتی تا حدود ۳۰۰ متر دارد.

اما گفتنی است که در سرعت سنج لیزری پلیس حتما باید دوربین را بر روی یک خودرو خاص بگیرد تا سرعت آن را محاسبه کند اما سرعت سنج صوتی نیازی به نشانه گیری ندارد.