به منظور انتقال نیروی موتور خودرو به چرخ‌ها، از سیستم انتقال قدرت یا گیربکس استفاده می‌شود که بر چند نوع است:

گیربکس های دستی(MANUAL TRANSMISSION): ساده ترین نوع گیر بکس‌ها هستند که از چندین چرخ دنده ساخته شده‌اند. در این نوع گیربکس تعویض دنده به وسیله راننده انجام می‌شود. مزایای گیربکس‌های دستی داشتن وزن سبک‌تر نسبت به جعبه دنده اتوماتیک و در نتیجه مصرف سوخت پایین‌تر است.

گیربکس اتوماتیک(AUTOMATIC TRANSMISSION): اساس کار این نوع از گیربکس‌ها ارتباط بین چرخ دندها است اما از نظر ساختار متفاوت با گیربکس‌های دستی هستند. در این نوع گیربکس‌ها، تعویض دنده به کمک یک مدار هیدرولیکی یا الکترونیکی و به صورت کاملا اتوماتیک انجام می‌شود که  نسبت به نوع دستی پیچیده‌تر است. از جمله مزایای گیربکس اتوماتیک آسان‌تر شدن کار راننده و از نقاط ضعف آن سنگین‌تر بودن وزن و همچنین هزینه زیاد تعمیر است.

سیستم انتقال قدرت پیوسته continuously variable transmission ‍‍CVT: تحقیقات برای ساخت این نوع سیستم انتقال قدرت از ابتدای ساخت خودروها شروع شده بود اما هیچ وقت به مرحله تولید انبوه نرسید. در این سیستم هیچ چرخ دنده‌ای به کار نمی‌رود و از قطعات مخروطی شکل استفاده می‌شود. اولین خودرو مجهز به جعبه دنده CVT در ایران، نیسان مورانو بود. از جمله مزایای آن می‌توان به مصرف سوخت بهینه و کارایی بالا و از معایب آن می‌توان به وزن سنگین و هزینه زیاد تولید اشاره کرد.

دیفرانسیل جلو (FWD): در این نوع خودروها نیرو به چرخ‌های جلو منتقل می‌شوند. اکثر خودرو‌ها در دنیا دیفرانسیل جلو هستند.

دیفرانسیل عقب (RWD): در این دسته از خودروها تمام نیرو به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود. این سیستم بیشتر در خودروهای اسپرت و مسابقه‌ای به کار می‌رود. از جمله مزایای آن می‌توان به عملکرد بهتر این خودرو در سر بالایی‌ها و همچنین فرمان پذیری بیشتر نسبت به خودروهای دیفرانسیل جلو اشاره کرد.

دو دیفرانسیل: سیستم دو دیفرانسیل اکثرا در خودروهای شاسی بلند استفاده می‌شود که خود دارای نوع ۴WD و AWD هستند. دو دیفرانسیل‌ها نیرو پیشرانه را به هر دو چرخ منتقل می‌کنند که این به کارایی بهتر خودرو در سطوح ناهموار کمک می‌کند. امروزه در خودروهای AWD میزان انتقال نیرو به وسیله کامپیوتر کنترل شده و تعیین می‌کند که هر چرخ چه میزان از نیرو را لازم دارد.