استفاده از یک بالشت که سرنشینان وسیله نقلیه را هنگام سانحه محافظت کند، برای اولین مورد استقبال قرار گرفت و در دهه ۸۰ برای اولین بار در خودروها استفاده شد. برای اولین بار در سال ۱۹۹۸ در آمریکا، استفاده از کیسه هوا برای راننده و دیگر سرنشین صندلی جلو الزامی شد و رفته رفته تبدیل به یک استاندارد جهانی شد.

همانطور که می‌دانید، تمامی اجسام هنگامی که در حال حرکت هستند دارای اندازه حرکت (حاصل ضرب جرم جسم در سرعت) هستند و اگر جسمی به آن‌ها برخورد نکند یا نیروی بازدارنده‌ای به آن‌ها وارد نشود اجسام با همان سرعت حرکت می‌کنند. اما اگر عاملی خارجی موجب توقف ناگهانی شود، اجسام همچنان تمایل به حرکت به سمت جلو دارند. این دقیقا همان چیزی است که در تصادفات رخ می‌دهد و سرنشینان با ایست ناگهانی خودرو به جهتی که پیش از آن در حال حرکت بودند پرتاب می‌شوند.

ایده کیسه هوا برای پیشگیری از حوادث ناشی از این برخوردها به وجود آمده است. کاری که یک کیسه هوا انجام می دهد کاهش سرعت سرنشین به صفر با کمترین یا بدون آسیب است.

کیسه هوا از سه بخش تشکیل شده است:

• پارچه نایلونی نازک که در درون داشبورد یا فرمان قرار می‌گیرد.

• سنسوری که فرمان باد شدن کیسه هوا را می‌دهد. این عمل هنگامی صورت می‌گیرد که خودرو با سرعتی بیش از ۲۰ کیلومتر بر ساعت، به مانعی مانند دیوار آجری یا چیزی مانند آن برخورد کند. هنگام تصادف، تغییر جرم موجب قطع شدن اتصال برقی می‌شود و در این حالت فرمان تصادف به سنسور مربوطه داده شده و سنسور موجب باد شدن کیسه هوا می‌شود.

• سیستم بادکننده کیسه هوا: این سیستم موجب می‌شود تا آزید سدیم (Na N۳) با نیترات سدیم (Propellant) جامد واکنش دهد و به سرعت بسوزد تا حجم بزرگی از گاز را برای باد کردن کیسه هوا به وجود بیاورد. کیسه هوا از قسمت ذخیره شده خود با سرعت ۳۲۲ کیلومتر بر ساعت یعنی سریع تر از یک چشم بر هم زدن از هم باز می شود.